W tym poradniku postaram się przybliżyć wam w skrócie jak się oblicza wiek drzewa.
Dendrochronologia to nauka pomocnicza archeologii, która pomaga jej określić wiek przedmiotów znalezionych przy prowadzeniu zamówień wykopaliskowych, a wykonanych z drewna.
Ta metoda datowania polega na analizie słojów przyrostu leśnego. Każdego roku na pniu drzewa w tej samej chwili pod korą pojawia się nowy słój. Zjawisko to najlepiej można zaobserwować odwiedzając tartak. Łatwo bowiem tam przeprowadzając bardziej dokładną analizę świeżo ściętego drzewa, policzyć poszczególne słoje i dzięki temu określić wiek drzewa.
Inną nauką pomocną przy datowaniu jest datowanie izotopowe. Polegające na wykorzystywaniu izotopu węgla C 14. Znając bowiem okres jego połowicznego rozkładu tego pierwiastek można z bardzo dużą dokładnością określić pochodzenie danego przedmiotu. Wynika to z tego, że dokonuje się porównania miedzy obecną zawartością tego izotopu w próbce i porównuje się ją z przypuszczalną zawartością izotopu na początku. Warunkiem wiarygodności datowania z użyciem takiej właśnie metody jest to ażeby poddawany badaniom przedmiot przez nieustannie znajdował się w układzie zamkniętym.
Znaczy to, że powinny być zapewnione takie same uwarunkowania rozkładu izotopu. Są one perfekcyjnie zapewnione, gdy przedmiot znajduje się w ziemi – tam środowisko raczej przez cały czas jest takie samo, dlatego ta metoda dokładnie datuje przedmioty wykopane z ziemi.
Innym jeszcze sposobem datowania jest datowanie pyłkowe, datowanie termoluminescencyjne, czy datowanie oparte na badaniu aminokwasów, lub metoda historyczna polegająca na badaniu powiązań historycznych zapisków.
